« Ο πόλεμος είχε αρχίσει να φουντώνει…Εμείς να παλεύουμε να μεταδώσουμε τη γνώση και το καθεστώς να προσπαθεί απεγνωσμένα να φυλακίσει τον Αρτέμη.»
ΘΕΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ …Ημέρα εγκλεισμού 33η –Τετάρτη 09 Δεκεμβρίου 2020
(συνέχεια…)
- « Ο πόλεμος είχε αρχίσει να φουντώνει…Εμείς να παλεύουμε να μεταδώσουμε τη γνώση και το καθεστώς να προσπαθεί απεγνωσμένα να φυλακίσει τον Αρτέμη.» είπε ο παππούς…
- « 3 δικαστήρια τον αθώωσαν αλλά…αυτοί είχαν το μαχαίρι , αυτοί και το καρπούζι…ό,τι ήθελαν έκαναν και δεν υπολόγιζαν κανένα Δίκαιο και τίποτα…γιατί ακόμα και οι εισαγγελείς ήταν στο πλευρό τους και σιγοντάριζαν καταστάσεις…και τον καταδίκασαν για απόπειρα απάτης αλλά την απάτη δεν μας την είπαν ποτέ ποια ήταν…γιατί δεν υπήρχε απάτη…όλα ήταν εκεί με αποδείξεις» πρόσθεσε ο Γιάννης, που η όψη του θύμιζε Σπαρτιάτη πολεμιστή, ακαταμάχητο και η ψυχή του ήταν ένα λιοντάρι που κάποιοι τάραξαν την ησυχία του και εισέβαλλαν στα όρια του…
- « Υπήρχαν, παιδί μου, πολεμιστές ατρόμητοι , που δεν δίσταζαν να τα βάλουν με τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας…Άλλοι έψαχναν να ξεμπροστιάσουν τις καθεστωτικές κουτσουκέλες κι όσο έψαχναν, τόσο βαθύτερα χώνονταν στη βρωμιά του καθεστώτος που έμοιαζε πηγάδι άπατο…
- « Παππού, πότε και πως ξεκινήσατε να κάνετε Ελλάνιους Συντονισμούς;;;»
- « Τί μου θυμίζεις τώρα Αριστοτέλη μου….Πόσο τεράστιες και μοναδικές στιγμές !!!
Πριν τους συντονισμούς, είχαν ξεκινήσει οι ορκωμοσίες.
Ήταν Οκτώβριος του 2014 και είχε κανονιστεί η πρώτη μεγάλη ορκωμοσία στη Λάρισα. Μια ορκωμοσία με πολύ σπουδαίο νόημα, που καμιά σχέση δεν είχε με τους αποστατικούς όρκους, που κι αν τους καταπατούσες δεν έτρεχε και τίποτα…
Ετούτος ο όρκος , ήταν ο όρκος του πολεμιστή και με ελεύθερη βούληση αποφάσιζες αν θα τον δώσεις ή όχι.
Όμως έτσι και τον έδινες, τότε δεσμευόσουν στη Συμπαντική Συνειδητότητα και Νομοτέλεια και στο Αθάνατο ύδωρ, πως θα υπηρετούσες πάντα ως πολεμιστής ταγμένος τις Ελλάνιες Αξίες, πως θα προστάτευες τους συνέλληνες σου και την Ελευθερία της Ελλάδος με κάθε κόστος και πάνω από κάθε προσωπική επιθυμία…κι όλοι μαζί, ομόνοα ως σφαίρα πυρός, θα σεβόμασταν τις Ελλάνιες εντολές κι αν παραβαίναμε τον όρκο μας να διαλυόμασταν εις τα εξ ων συνετέθει!!!
Πόσες θύελλες ξεσήκωσε εκείνος ο όρκος…
Γιατί το δόγμα είχε προβλέψει και είχε χαράξει τους Έλληνες να μην ορκίζονται, αλλά όπως σε όλα του είναι γεμάτο υποκρισία έτσι κι εδώ, όλοι έδιναν όρκους, που κανένας δεν σεβόταν και μάλιστα πολλές φορές παρουσία του ιερατείου.
Όλοι ορκιζόταν να προστατεύουν το Σύνταγμα και όλοι επέτρεπαν να ποδοπατείται.
Δεν ήταν λίγοι αυτοί που ειρωνεύτηκαν με καυστικά σχόλια, γιατί οι ίδιοι δεν θα μπορούσαν ποτέ να δώσουν έναν τέτοιο όρκο, ο οποίος τους ήθελε πάνω από κάθε επιθυμία και προσωπικό τους συμφέρον, να προστατεύουν ό,τι έχουν πιο ιερό…
Είμασταν πάνω από 100 πολεμιστές, όταν ο Αρτέμης , πέρασε μπροστά από όλους μας και με πολύ σοβαρό ύφος μας ρώτησε:
« καταλάβατε γιατί είστε εδώ;;; Είστε όλοι σίγουροι για αυτό που θα κάνετε;;; Ακούω ερωτήσεις…»
Ακολούθησε συζήτηση κι αφού δεν υπήρχε κανένας ενδοιασμός, 100 πολεμιστές φώναξαν τον όρκο ενώπιον συνημόνων Θεών και ανθρώπων…
Και χρειαζόταν ο Όρκος Αριστοτέλη μου, να μας συντονίζει, γιατί θα μας κυνηγούσαν δυνάμεις τρομαχτικές του σκότους για να μας βγάλουν από τον στόχο και τον σκοπό μας ...
Η αίθουσα τραντάχτηκε από τις φωνές και εγώ ένιωσα να σείεται το κορμί μου, να ριγεί και τα δάκρυα να τρέχουν …
Άλλη μια φορά το ένιωσα αυτό, όταν έξω από τα δικαστήρια της Ευελπίδων , τον Νοέμβριο του 2017, στη 2η αθωωτική απόφαση, αμέτρητοι πολεμιστές φωνάξαμε τον Όρκο νιώθοντας να συντονίζεται η μια ψυχή με την άλλη….
Και ήταν Αριστοτέλη μου, Αύγουστος του2015, όταν καλεστήκαμε όλοι οι πολεμιστές αλλά και όποιος Έλληνας ήθελε, να συναντηθούμε στην Επίδαυρο. Δεν γνωρίζαμε πως ακριβώς θα γινόταν αλλά τίποτα δεν μπορούσε να μας σταματήσει να βρεθούμε στο δικό μας χώρο, εκεί που οι πρόγονοι μας τελούσαν τα δικά τους δρώμενα και να επικαλεστούμε, πιασμένοι χέρι με χέρι, Θεούς, Ημίθεους, Ήρωες και Πολεμιστές μας…Να επικαλεστούμε την ίδια μας την Ιστορία και να ξυπνήσουμε μνήμες που ήταν βαθιά θαμμένες για χιλιετίες…
Λίγες μέρες μετά θα συναντιόμασταν στους Δελφούς, και οι φωνές μας θα ξύπναγαν αυτό που για χρόνια είχε κοιμηθεί, σκεπασμένο με το πάπλωμα της Λήθης…
Και θα ακολουθούσε η Δωδώνη, όπου για 2 ολόκληρες ώρες θα τιμούσαμε και θα ζητούσαμε από όλους τους Θεούς Δημιουργούς μας να μας συντονίζουν, να μας εστιάζουν, να μας προστατεύουν από κάθε αποστατική ενέργεια, να μας αποκαλύψουν τα μυστικά και να μας δώσουν βοή θεια για να ξεπεράσουμε τους άθλους μας…
Εκεί, στη Δωδώνη, ακούστηκε για πρώτη φορά
ο 13ος ΘΕΟΣ ΕΛΛ ΗΝ….εκεί που είναι το μαντείο του Κράτιστου Ζευς του Διός, ζητώντας να έρθει και να μείνει μαζί μας…
Γιατί ό,τι θέλεις πρέπει να το ζητάς ολόψυχα από τους Δημιουργούς σου και από τους δικούς σου προγόνους, γιατί μόνον αυτοί μπορούν να σε ακούσουν…
Αριστοτέλη μου…τότε , οι Έλληνες ήταν τόσο φοβισμένοι από τα χαράγματα του δόγματος, που όλοι αυτοί οι φόβοι φάνταζαν σαν ορμητικοί χείμαρροι, που ήταν αδύνατον να τους διασχίσεις και να περάσεις απέναντι στην Αλήθεια…
Αν και ήταν περήφανοι για την ιστορία τους, για τα μνημεία τους, για τους αρχαιολογικούς τους χώρους και ό,τι απόμεινε από τα ιερά τους και τους Ναούς, εντούτοις, όλα ήταν μπερδεμένα μέσα τους, ξεχασμένα και παρατημένα, όπως τα ερείπια που αφήνεις πίσω σου όταν φεύγεις να γλιτώσεις, κυνηγημένος από έναν εχθρό ανελέητο….
Τόσο τρομαγμένες ήταν οι ψυχές των ανθρώπων, μαζεμένες κουβάρι στα ενδότερα της ύπαρξης τους, σχεδόν τυφλές, γιατί γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στο σκοτάδι, κι ακόμη και μια μικρή λάμψη φωτός τις τύφλωνε….
Τόσο δύσκολο ήταν το έργο μας παιδί μου, αλλά ήταν ο λόγος που υπήρξαμε….
