Ανακαλύψαμε άγνωστες δυνάμεις του εαυτού μας και γνωρίσαμε ποιοι είμαστε …
ΘΕΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ…Ημέρα εγκλεισμού 55η – Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2020
(συνέχεια…)
-" Το πιο δύσκολο κομμάτι Αριστοτέλη μου, ήταν να παλέψουμε με τα δικά μας χαράγματα ο καθένας…
Με τους προσωπικούς μας φόβους, που φώλιαζαν για πολλά χρόνια στις ψυχές μας.
Θυμάμαι, ο δικός μου φόβος ήταν το να εκτεθώ στα μάτια του πλήθους. Όταν ήμουν φοιτητής κι έπρεπε να παρουσιάσω την εργασία μου μπροστά στο κοινό, κάτι πάθαινα, κάτι συνέβαινε μέσα μου, η φωνή μου έκλεινε, τα χέρια έτρεμαν κι έκανα τα πάντα για να το αποφύγω…
Σαν εμένα υπήρχαν πολλοί άνθρωποι τότε…μην κοιτάς που σήμερα στην Ελλήνων Πολιτεία είναι δεδομένο να παρουσιάζετε από πολύ μικρές ηλικίες τις εργασίες σας σε κοινό και η φιλοτιμία καλλιεργείται σε μέγιστο βαθμό και ξέρετε να σέβεστε τις ιδιαιτερότητες των άλλων, γιατί όλα αυτά είναι μέσα στην παιδεία που λαμβάνετε από τη στιγμή που γεννιέστε…
Όμως στα αποστατικά χρόνια, κυρίως στα σχολεία, υπήρχε πόλεμος μεταξύ των μαθητών και το ονόμαζαν σχολική βία…βλέπεις , τα σχολεία τότε ήταν μικρογραφία της κοινωνίας….επιβίωνε ο δυνατότερος και ο αδύναμος αποκτούσε χίλια ψυχολογικά προβλήματα.
Όλα έγιναν ξαφνικά λοιπόν, μια μέρα που άκουγα μια ομιλία κι ένα κάλεσμα του Αρτέμη ενώ παράλληλα ετοιμαζόμουν να πάω στην πλατεία της πόλης να συναντήσω τους άλλους συνέλληνες. Φτάνοντας, ο Γιώργης κρατούσε το έντυπο με τους καταπιστευματικούς λογαριασμούς των τραπεζών από όλες τις χώρες. Το πήρα και ο κόσμος σκοτείνιασε γύρω μου όταν είδα τα δισεκατομμύρια της Αιθιοπίας στους καταπιστευματικούς της λογαριασμούς…
Σου έχω ξαναπεί πόσο με φόρτιζε συναισθηματικά η εκμετάλλευση των παιδιών.
Χωρίς δεύτερη σκέψη και με τη φωνή του Αρτέμη στα αυτιά μου, άρπαξα τη ντουντούκα κι άρχισα να φωνάζω την αλήθεια, γνωρίζοντας καλά πως ο κόσμος δεν είχε ιδέα για τον πλούτο των ανθρώπων, όπως δεν είχα κι εγώ ως τότε…»
-« και κατάφερες να νικήσεις το φόβο του πλήθους που σε άκουγε και σε κοίταζε;;;» ρώτησε ο Αριστοτέλης χαμογελώντας.
-« Ναι, τα κατάφερα κι όταν όλο αυτό τελείωσε απορούσα με την πλευρά του εαυτού μου που ξύπνησε μέσα μου και δεν είχα ιδέα πως υπήρχε…
Να έβλεπες Αριστοτέλη μου, τους υποψήφιους βουλευτές μας, που έβγαιναν και μιλούσαν ο καθένας με τον δικό του τρόπο…
Απλοί, φιλικοί, άνθρωποι του μόχθου, άνθρωποι που έδιναν την ψυχή τους και την ενέργεια τους για να ακούσουν και οι υπόλοιποι Έλληνες και να ενημερωθούν, να ενωθούν μαζί μας…
Όμως ο κόσμος φοβόταν γιατί κι αυτός είχε τα δικά του χαράγματα και κυρίως τους γνωστούς και φίλους του και την αντιμετώπιση τους.
Βλέπεις, δεν ήταν καθόλου εύκολο να ανοίξουν τα μάτια τους και να δουν το σπήλαιο που ήταν κλεισμένοι...
Το σπήλαιο ήταν η πιο οικεία πραγματικότητα τους…που να λυθούν, που να βγουν στο άγνωστο….πως να αντικρύσουν το φως της αλήθειας…μια χαρά ήταν η συνήθεια που γνώριζαν κι ας μην ήταν η καλύτερη…
Αυτή τη δύναμη είχε ο Αρτέμης παιδί μου…
Μπορούσε με έναν τρόπο σχεδόν μαγικό, να μας μεταμορφώσει από σπουργίτια σε αετούς….
Η γνώση που λαμβάναμε καθημερινά, μας δυνάμωνε, ξεκαθάριζε το θολό αποστατικό τοπίο και το όραμα της Ελλήνων Πολιτείας είχε γίνει μόνιμο μέρους του μυαλού μας…
Κοιμόμασταν και ξυπνούσαμε με τις εικόνες της…
Οραματιζόμασταν πως θα ήταν τα σπίτια, τα θεραπευτήρια, τα σχολεία της και αυτό το κοινό όραμα , ο κοινός σκοπός μας έδενε μεταξύ μας όλο και περισσότερο. Οι αποστάτες πολιτικοί φάνταζαν μικρότεροι κι από τα πιο μικρά χαλίκια, μιας και γνωρίζαμε πόσα μπορούσαν να πράξουν για τους Έλληνες και δεν τα έπρατταν…
Είχαν πέσει τόσο πολύ στα μάτια μας που έτσι και ο κόσμος μπορούσε να τους δει για λίγο μέσα από τα δικά μας μάτια, θα τελείωνε όλη αυτή η γελοία κατάσταση, ο ντροπιαστικός ξεπεσμός όλων των Ελλήνων με μιας.
Ναι, μπορεί οι βουλευτές μας να μην είχαν πτυχία στο Χάρβαρντ, αλλά είχαν ψυχή και όραμα μοναδικό και τεράστιο. Και πάνω απ όλα δεν κοιτούσαν το προσωπικό τους κέρδος αλλά στόχος τους ήταν η Ευδαιμονία όλων των ανθρώπων σε ολόκληρο τον πλανήτη…
Και πες μου Αριστοτέλη μου…υπάρχει κάτι πιο ωραίο από το να ζεις με στόχο να παλέψεις για να έχουν όλοι οι άνθρωποι το δικαίωμα να φτάσουν στην ευδαιμονία;;;
Ανακαλύψαμε άγνωστες δυνάμεις του εαυτού μας και γνωρίσαμε ποιοι είμαστε …
Και όλο αυτό το χρωστάμε στον Αρτέμη παιδί μου…αυτόν που έμεινε υπομονετικά στη φυλακή χωρίς να έχει διαπράξει κανένα κακό, χωρίς κατηγορίες, μόνον και μόνον για να μας δείξει, πώς λειτουργεί το άδικο αυτό καθεστώς και πόσο θρασίμι μπορεί να γίνει…»
